Í landinu sem er ekki til – ekki lengur, ekki enn – er loftslagið milt, það gera hafstraumarnir og hnattstaðan. Landið byggja ættræknir sælkerar og þeim þykir gott að vera heima hjá sér. Suma daga er enginn á ferli. Og þegar enginn er á ferli og það er líka logn er eins og enginn hafi nokkurn tíma verið þar á ferli.

Húsin kyndir fólkið með gasi, landið er ríkt af auðugum málmum, þjóðarblómið er gult og byrjar á s-, og í tungumálinu er til sægur af samheitum yfir aðgerðaleysi – fleiri en við eigum og nær öll neikvæð.

En þó fólkið í landinu sé duglegt, eru aðalatvinnuvegir þjóðarinnar óljósir. Aðspurt um þá brosir fólkið áður en það verður hugsi og segist svo ekki visst. Í eina tíð snerist allt um fiskinn, áður áburðarverksmiðjuna, síðar fiskinn aftur, svo álverið. 

Fólkið er dellufólk og á meðan árin líða í aðra hvora áttina hlaðast dagsverkin, deiluskipulögin og mannvirkin upp áður en þau sverfast síðan aftur út í ekkertið. Í dag binda margir vonir sínar við hobbýhunangsbúskap og framleiðslu ýmissa húsgagna úr basti sem hafa vakið athygli á evrópskum markaði. 

Ekki hefur verið settur á fót viðskiptahraðall í landinu heldur fá hlutirnir að ganga hægt fyrir sig. Aðeins í gær lauk tökum á fyrstu kvikmyndinni sem tekin var upp í landinu. Hún byggir á þjóðsögu um mauraþúfu og segir frá nánu sambandi lítillar stúlku við afa sinn.

Texti eftir Sölva Halldórsson.